Skip to content Skip to sidebar Skip to footer

Op 15 maart organiseerde Bite Back samen met Animal Rights een actie in hartje Oostende om te protesteren tegen de nakende komst van de zalmkwekerij van Columbi Salmon. Sea Shepherd, Gaia en Climaxi vzw deden mee aan de actie, en elke organisatie voorzag een speech voor de activisten. Anthes speech lees je hieronder na.Wij staan hier vandaag voor de vissen, voor de echte underdogs van het dierenrijk. De underdogs die permanent misbegrepen worden door de wetenschap, door de industrie, door de pescotariërs. 

Vissen, aan wie vaak minder bewustzijn, lagere intelligentie en gewoonweg geen vermogen tot het voelen van pijn, wordt toegekend. Dieren die worden uitgedrukt in hun gewicht in plaats van in hun aantal. Want at the end of the day, telt voor de industrie enkel het aantal kilo’s vis die ze kunnen exporteren, en niet het aantal individuen die daarvoor een vreselijke dood gestorven zijn. 

En ze hebben het goed gedaan, die industrie. Want waar er bij landdieren nog wettelijke kaders gelden voor het fokken, kweken, slachten van dieren, hoeven enorme visbedrijven quasi nergens verantwoording af te leggen. Columbi Salmon is dar momenteel het mooiste voorbeeld van. Voor het slachtproces van vissen wordt er in Europa vrij spel gegeven, zowel op zee als in een kwekerij. Bij de dierindustrie van landdieren worden deze kaders al vaak genoeg verlaten, dat hebben we allemaal al – te vaak – gezien. Hoe het er in de visserij aan toegaat wanneer er geen regels zijn – we willen het ons niet voorstellen.

De consument wil het zich natuurlijk ook niet voorstellen, liefst niet, en dus wordt er gesproken over ‘vis’ alsof het een soort natuurlijke grondstof is, vol broodnodige gezonde stoffen. Het zegt genoeg dat je bij het googelen naar ‘zalm’ eerst een weg moet ploegen door recepten en voedingswaardes, voor je bij info over het individuele dier terechtkomt.

Door die telbaarheid van de vissen weg te nemen, nemen we dan ook echt die individualiteit weg. Een ton vis kan geen pijn lijden, geen stress ondervinden, niet stikken. Een ton vis hoeft geen Europees wettelijk kader te krijgen voor het slachtproces.

Maar laat dat nu net zijn wat wij wel doen, wat wij proberen te doen, ook hier vandaag: de dieren hun identiteit, individualiteit teruggeven, of er ten minste even samen aan denken. Want een ton zalmen kan in de taal geen pijn voelen, maar die ene zalm allermeest wel. En dat doen ze, pijn lijden. Ze maken geen geluid en we kunnen hun emoties niet of minder goed lezen, maar vissen in de visserij lijden – allemaal.

 

*

 

Wij staan vandaag stil, letterlijk en figuurlijk, bij het leven dat die miljoenen hypothetische zalmen zullen hebben in de kwekerij van Columbi Salmon. Voor de industrie geldt enkel hun dood, het eindproduct, het geld. Voor ons telt al wat daarv ² ²r komt, en veel waardevoller is.

Zalmen, die in het wild duizenden kilometers afleggen in hun leven, zullen hier met duizenden vissen op elkaar zitten. Een zalm is als de duif onder de vissen; ze zijn heel slim en vinden steeds hun weg naar huis terug. Ze herkennen de specifieke samenstelling van het water, en onthouden zo de weg. De atlantische zalm trekt zo elk jaar in het paarseizoen terug naar zijn geboortestreek om zich voort te planten, altijd stroomopwaarts. Zoals wij, zijn ze gebonden aan hun heimat. In het bassin van van een klassieke kwekerij zitten de vissen met 50 000 op een oppervlakte van 20 000 vierkante meter. Dat komt neer op 2   3 zalmen in de ruimte van een gemiddelde hondenbench. 

Een hond laten we liefst zo kort mogelijk in zo’n bench zitten, alleen als het echt moet – want ocharme de hond, en terecht. Een zalm spendeert twee jaar, de enige twee jaar van zijn leven, in het krappe bassin. Als je weet dat een zalm ongeveer 75 cm lang is, moeten de zalmen hun best doen om elkaar niet continu aan te raken. Er ontstaan vaak conflicten tussen de gestresseerde dieren, maar er is nowhere to go.

De ouderdieren worden voor de voortplanting soms verplaatst naar zoetwaterbassins – om ze daar te krijgen worden ze machinaal opgepompt. Dat zorgt allemaal voor tonnen stress. De wetenschap bevestigt dat: zalmen maken, net als wij, cortisol aan bij stress.

Net zoals dat gebeurt in kippenkwekerijen en varkensstallen, breken er bij zalmen vaak ziektes en andere kwalen uit. Zalmluis is de vaakst voorkomende, een parasiet bij kweekzalm die de dieren levend opeet aan het gezicht. Om dat op te lossen, worden de vissen een halve minuut ondergedompeld in warm water. Zalmen zijn koelbloedig, dit proces doet imm ¨ns veel pijn. Veel vissen sterven, waneer ze het ‘geluk’ hebben behandeld te worden tegen een pijnlijke ziekte.

Op het einde van hun leven, na die twee jaar worden zalmen op allerlei verschrikkelijke manieren van hun leven beroofd. Grote zalmen worden vaak doodgeslagen met een soort baseballbat, soms pas na enkele pogingen succesvol. Grootschaligere manieren zijn levend bevroren worden in ijs, of doodbloeden.

En zoals altijd, brengt leed ander leed teweeg: artificieel gekweekte vis moet gevoederd worden. Om kweekzalm te voeden, sterven er nog eens honderden vissen extra.

 

*

 

Zoals ik al zei zwemt een zalm in theorie zijn hele leven tegen de stroom in.

Vandaag staan wij hier in Oostende om stroomopwaarts te gaan, tegen de beslissing van de provincie in. Omdat wij vinden dat elke zalm die stikt, happend naar zuurstof, naar water, er eentje te veel is. Omdat wij vinden dat we naar een wereld moeten evolueren zonder zalmkwekerijen, een wereld waarin iemand die zegt dat hij miljoenen zalmen in 1 bassin gaat houden, voor zot geacht wordt. 

Tot die tijd zullen wij nog even de zotten zijn, die op hun woensdagmiddag naar Oostende komen voor de hypothetische zalmen die hier zouden belanden. Voor onze vrienden met vinnen die pijn en geluk kunnen ervaren, net zoals wij. 

En zolang de consument, de industrie en de wet, vissen als producten ziet, zullen wij hier blijven terugkomen.