Speeches | Mars 2025

Lieve mensen hier vandaag aanwezig

Vandaag staan we hier opnieuw. Samen. Voor de zoveelste keer. En misschien voel jij het ook: dat knagende gevoel…
Dat we ondanks onze inzet, onze acties, onze woorden, nog steeds tegen een muur van onverschilligheid aanlopen.
Dat de beelden uit de stallen, uit de slachthuizen, uit de vrachtwagens ons blijven achtervolgen — omdat de realiteit niet verandert. Of toch niet snel genoeg.

En toch…
Toch zijn we hier.
We zijn hier omdat we weigeren op te geven.
We zijn hier omdat we weigeren te zwijgen.
We zijn hier omdat we weten: elke stem telt. Ook – en misschien vooral – die van de stemlozen.

Voor sommigen is het makkelijk de oren en de ogen te sluiten voor het leed dat de dieren in de industrie ondergaan.
Voor ons niet.
Wij horen het gekrijs in de stallen.
Wij horen het gegil uit de slachthuizen.
Wij horen de moeders roepen, wanneer hun baby’s worden weggerukt.
Wij kijken niet weg.
En we willen dat de wereld ook niet meer wegkijkt.

Maar onze strijd stopt daar niet.
Want als we werkelijk geloven in rechtvaardigheid, in bevrijding en in compassie — dan mogen we ons niet beperken tot alleen de dieren.

De mainstream vegan movement heeft lang genoeg geprobeerd om “gematigd” te zijn en zich enkel uit te spreken voor de dieren. Maar nu is het tijd om plaats te maken.
Plaats voor een beweging die strijdt voor totale bevrijding (total liberation).
Voor een beweging die weigert te kiezen tussen mensen en dieren.
Want hoe kan je miljoenen dieren zien sterven in kooien, en tegelijkertijd je rug keren naar de miljoenen mensen die sterven in oorlog, in armoede en in vluchtelingenkampen?

Hoe kan je je verontwaardiging uitschreeuwen over het lijden van een koe, en tegelijkertijd zwijgen over het lijden van mensen in Gaza, in Congo, in Iran, in Libanon, in Sudan… enzovoort!

Collectieve bevrijding zegt: er is geen hiërarchie in lijden.
Er is geen echte vrijheid als we anderen achterlaten.
De onderdrukking van dieren, van vrouwen, van mensen van kleur, van LGBTQI+ personen — ze zijn allemaal geworteld in dezelfde systemen.
In macht. In winst. In controle. In het idee dat sommige lichamen minder waard zijn dan andere.

Als we één vorm van onderdrukking tolereren, dan normaliseren we het hele systeem dat onderdrukking in stand houdt.
Dan houden we ongewild het vuur brandend waartegen we juist willen vechten.

Daarom moeten we onze beweging verbinden met andere bewegingen.
De wereld heeft radicale empathie nodig. Solidariteit. En actie.

Onze kracht zit niet in perfecte keuzes, maar in verbondenheid.
In het besef: niemand is vrij totdat iedereen vrij is.

Dus als ze vragen waarom we hier zijn, vandaag, dit jaar, voor de zoveelste keer — dan is het antwoord simpel:

We zijn hier voor de dieren in de dierindustrie
Voor de vluchteling zonder dak.
Voor de vrouwen die bang zijn op straat.
Voor de onschuldige kinderen die sterven.
Voor de aarde die uitgeput is.
We zijn hier voor elkaar.

Mijn bevrijding, is jouw bevrijding, is hun bevrijding.
Onze strijd is één strijd.
Totale bevrijding – voor iedereen!

Le jour où j’ai sauvé Montana et Baccara

Je n’oublierai jamais le 13 novembre 2019.

Ce jour-là, avec mes collègues d’Animaux en Péril, nous avons été appelés en urgence à Soumagne. Un parc d’engraissement de cochons destinés à la consommation venait de céder : le caillebotis (ce sol ajouré sous lequel s’écoule le lisier)  s’était effondré sous le poids des cochons. Une vingtaine d’entre eux ont chuté dans la fosse à purin. Une quinzaine s’y sont noyés. Ils sont morts lentement, brûlés par leurs propres déjections, étouffés par l’ammoniaque, seuls. Dix ont survécu. Dix âmes. Et c’est pour eux que nous étions là.

Nous avons traversé cet élevage industriel, escortés par les regards méfiants du propriétaire et des pompiers. Je revois encore les cadavres calcinés par l’acidité des liquides, entassés, jetés là comme des déchets. Puis, nous avons vu les survivants. Ils tremblaient, leur peau brûlée, le regard figé. Ils attendaient qu’on les aide. Je ne peux qu’imaginer l’horreur qu’ils ont traversée.

L’air était irrespirable. Une odeur de mort, piquante, suffocante. L’ammoniaque me brûlait les yeux. Ce jour-là, j’ai découvert, une fois encore, l’indicible souffrance de l’élevage intensif. Et ce n’était qu’une face du décor.

Sur notre passage, nous avons croisé des dizaines de porcelets, entassés dans un enclos, les yeux écarquillés, figés dans l’incompréhension. Trop jeunes encore pour être envoyés à l’abattoir, ils attendaient leur tour. J’ai senti mon cœur se fendre. Mon corps voulait en saisir un, courir, le sauver. Mais je n’avais pas le droit. Mon devoir, à cet instant, était de sortir les survivants de la fosse. Je ne pouvais pas risquer ce sauvetage.

Montana et Baccara faisaient partie des dix rescapés. Deux cochons adultes, abîmés mais vivants. Ce jour-là, ils ont quitté l’enfer. Depuis, ils ont vécu en paix au refuge d’Animaux en Péril. Pendant six ans, Montana a goûté à la liberté : la terre sous son groin, la paille fraîche dans sa maison, les fruits et légumes distribués par les soigneurs et bénévoles, les bains de boue, la tendresse des visiteurs venus lui adresser des caresses. Elle s’est éteinte récemment, de vieillesse. Elle a eu une belle fin de vie. Baccara, lui, est toujours là. Et quand je repasse devant son enclos, la vision des porcelets que je n’ai jamais pu sauver me traverse comme un éclair.

Leur bonheur ne gomme pas ce que j’ai vu. Ce jour-là, j’ai croisé des dizaines de regards que je ne pourrai jamais oublier. Ce jour-là, j’ai eu honte d’être humaine. Parce que pendant que nous sauvions dix cochons, 11 millions d’autres sont tués chaque année en Belgique dans les pires conditions. Des cochons enfermés, mutilés, abattus jeunes, sans jamais avoir connu autre chose que le béton et la peur.

Je veux que chacun sache. Je veux qu’on n’oublie pas Montana, Baccara… et les autres. Ceux qui n’ont jamais eu de nom.

Dear all
Dear activists, 
Dear volunteers,
Dear friends of the animals

Thank you for being here today.

Thank you for prioritizing the animals above your free Sunday.

Thank you for choosing compassion, justice and kindness over convenience, taste, tradition.

Thank you for being – often – the odd one out, when speaking up for animals.

*

Today, we stand together in Brussels — the capital of Europe,
in the center of a continent,
in the center of a community.
For the animals.
For those who, according to some, don’t even belong to that community.

Why are we here today?
Because we believe what this community does to animals is wrong.
Because we don’t believe that using, exploiting, and killing animals should ever be considered acceptable in a society that once claimed to stand for empathy, peace, and compassion.

Today, we come together — a small but determined community — united by a big goal:
The end of animal agriculture.
The end of animal suffering.
The end of a worldview that considers animals as commodities, or doesn’t even consider them at all.

This worldview has tricked most people – but not us.

*

We refuse to accept that grinding up male chicks alive is somehow “animal welfare compliant” just because it’s legal.
We reject a system where cutting off pigs’ tails is technically illegal — but practically routine.

Where intelligent marine mammals like dolphins and killer whales are still allowed to be held in tiny tanks — as long as someone calls it education.

Where baby animals are still killed and eaten without ethical concern — calves, lambs, nearly every pig by the age of six months.
They’re just babies.

If it were up to us? That would change. Starting today.

We want a tomorrow where no animal is born just to be killed for their wool, their milk, their meat.
A tomorrow where no truck drives to the slaughterhouse.
A tomorrow where people stop paying for suffering dressed up with words like “free-range”, “locally produced”, “raised with love”, “premium leather”, or “sustainable fishing”.

The animal industry is built on contradictions.
Animal welfare ends the moment profit begins.

*

People often forget, it’s not about welfare. These animals, they have a life to live.

They have things to do, people to see, places to be – just as you and me.

They have friends to protect, children to raise, fellows to mourn – just as you and me.

If one day you would be asked to look back on your life, it would probably be an eclectic or less eclectic mix of choices, decisions, – circumstances. An animal in the industry is not granted a single choice in its lifetime. Not a tiny taste of freedom – maybe not even a circumstance, except for the concrete walls that separate them from the outside world and the one way ticket to the slaughterhouse.

*

Today we speak out for the tens of thousands of sweet, unique, innocent beings who are only brought into this world to be killed several days, weeks or months later – they are rarely granted years.

Today we speak out for compassion over profit, because, as soon as money is involved, things get dirty. They get dirty when you have oil, they get dirty when you have land, they get dirty when the flesh on your bones is craved by someone’s tastebuds.

Luckily, things also get dirty when you have courage, when you have community, when you persist. So let’s-make-things-dirty for the animal industry, for the people in power, for those who make a profit out of an animal’s suffering. 

*

A couple of weeks ago I saw Kae Tempest, one of my favourite musicians, at Best Kept Secret festival. One of my favourite songs is called People’s Faces and it’s about change – they sang it at the festival and it made me think of you. The song goes like this:

“It’s so hard

We got our heads down and our hackles up

Our backs against the wall

I can feel your heart racing

None of this was written in stone

The currents fast but the river moves slow

And I can feel things changing

Even when I’m weak and I’m breaking

I stand weeping at the train station

’cause I can see your faces

There is so much peace to be found in people’s faces”

And Kae Tempest is right: the rivers of change flow slowly. But the current is fast – look around you, look at each others faces as I am doing now, and feed upon each others courage, each others presence here today, each others devotion to the cause. We are indeed standing at the train station today, almost weeping in my case, and I can feel things changing.

It’s so important, so vital to our cause that we keep on taking to the streets, even if sometimes it feels    symbolic, without a clear goal, mere window dressing. It is not. It is never in vain. 

So yes, let’s make dirty change happen, but let’s also take care of ourselves and each other in the process, because the animals need us alive and kicking. Kicking against the pricks, kicking against a system that is not speaking out for anyone. If we keep the current alive, the river will follow – a little faster every day.

Enough with the metaphors, back to the animals.

*

To the animals,
locked up in battery cages, 
attached to milk machines,
forced into places they don’t want to be in,
pushed into trucks where they can’t see where they’re going,
separated from their children,
left alone in empty stables, to starve, to die,
to the animals being led to slaughter, next to their friends.

We see you.       We hear you.    We are on our way.

We will organise ourselves and become smarter, so that your offspring will not suffer the same fate that you did.

We will make noise, and scream our lungs out for you.

We will march for you.

Let’s march.

Thank you for being here.