 |
Tijdens een rondleiding in een dierproevenlaboratorium stond ik eens oog in oog met een chimpansee die opzettelijk besmet was met het aids virus. Ik zeg oog in oog, maar ik moet even verduidelijken hoe de situatie was. Het gebeurde allemaal in een apart gebouw. De speciale isolatiepakken voor de dierproefnemers hingen op de gang. Er was geen direct contact mogelijk tussen bezoekers en de chimpansee. In de gang zag je uit op diverse ruimtes en in é én van die ruimtes zat, achterin in een verdomd kleine kooi, een volwassen chimpansee. Men had de chimpansee opzettelijk met het aids virus besmet, het dier zat er al lange tijd en hij of zij zou er nog vele jaren zo bij zitten, dat werd er gezegd.
Afgezonderd en alleen. Dat alleen al is onvergeeflijk en druist in tegen de natuur van het beestje. De ergste straf voor een sociaal hoog ontwikkeld wezen als een chimpansee. Geen contact met soortgenoten, geen afleiding. Behalve de onderzoeksruimte en die stalen kooi is er weinig te zien en te doen. Ik schaamde me op dat moment kapot om mens te zijn. Ook omdat ik er van overtuigd ben dat deze manier van ‘wetenschappelijk onderzoek’ de verkeerde weg is.
Nu is het niet onbelangrijk te weten dat een chimpansee een variant op het hiv virus krijgt, namelijk siv. Met hiv besmette dieren zoals chimpansees ontwikkelen de menselijke ziekte aids niet. En dat maakt deze diersoort tot een gewild onderzoeksproject. Zoveel genetische gelijkenissen, maar zoveel verschillen ten aanzien van de uitwerking van virussen en ziektes. Honderden chimpansees werden er al ingezet voor aids onderzoek. In de VS filmde het dierenbevrijdingsfront tientallen chimpansees in een laboratorium, die net zoals de chimpansee die ik zag, opgesloten zitten in dieronwaardige, kleine, steriele kooien. Jaren later en vele chimpanseelevens verder, loopt het aids onderzoek op chimpansees behoorlijk vast. Want hoe ze het ook wenden of keren: de chimpansee blijkt geen goede proefpersoon te zijn voor deze ziekte. Dat geven dierproefnemers nu ook zelf toe. Zoveel tijd en geld verkwist, zoveel levens eveneens. Waar haalt men de ongelooflijke arrogantie vandaan om zulke prachtige dieren levenslang op te sluiten, in te spuiten met virussen en vervolgens te laten verkommeren? Al die mooie sprookjes over goede verzorging en goede huisvesting zijn regelrechte leugens en zoethoudertjes voor het onwetende publiek.
Waarom zijn er zo weinig onderzoekers die dat durven toegeven? Kom er dan ook voor uit dat die dieren totaal ondergeschikt worden gemaakt aan de belangen van het onderzoek.
Het kan allemaal anders: er zijn mensen met hiv en aids die willen meewerken aan belangrijk wetenschappelijk onderzoek. Er zijn patiëntenverenigingen die geld ophalen voor humaan en dierproefvrij onderzoek. Er zijn veilige en betrouwbaardere testmethodes. Er zijn artsen, wetenschappers en ex-dierproefnemers die humaan en dierproefvrij onderzoek doen. Behalve gemakzucht, vastgeroest zitten in bepaalde denkpatronen en gewoontes zijn er voornamelijk eigenbelangen van de onderzoekers en de farmaceutische industrie mee gemoeid. Bij onderzoekers draait het om het gepubliceerd krijgen van proefschriften en dierproeven zijn een makkelijke manier om dat te bewerkstelligen. En wie publiceert telt mee. Daarmee is de weg geopend naar meer financiële middelen en subsidies om nog meer proefdieren te gebruiken om zo ‘baanbrekend’ onderzoek te doen. De farmaceutische industrie heeft er alle belang bij om de concurrentie voor te zijn. Hun lobbyapparaat richting overheid draait goed en op volle toeren. Het draait uiteindelijk allemaal maar om 1 ding en dat is geld. En dan is blijkbaar alles geoorloofd. Voor een mens is é én van de ergste dingen die er bestaan het afnemen van zijn vrijheid: dat heet dan gevangenisstraf. Zodra het andere diersoorten betreft, stappen wij daar heel makkelijk overheen en praten we alles maar goed. Maar het is niet goed …
Toch zijn er ex-dierproefnemers die het lef hebben om op te komen voor onmondige dieren en in verzet te gaan tegen de almacht van de farmaceutische industrie. Deze mensen zijn mijn persoonlijke helden. Omdat zij tegen de stroming in durven te gaan, hun nek durven uitsteken ook al weten ze dat hun verzet zal stuiten op een enorme tegenwerking.
Een aanrader om te lezen in dit verband is het boek van (ex-dierproefnemer en spijtoptant) Johan van Dongen ‘Pleidooi voor de aap – De waarheid achter AIDS en andere virusinfecties.’, 1997. Te bestellen via de boekhandel: ISBN-nummer 90 6303 726 0 (voor België) bij Kritak of ISBN 90 6671 777 7 NUGI 732 (voor Nederland) bij uitgeverij Kriterium, Sittard
Of te lenen bij de bibliotheek.
Voor de dieren,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
