Naar aanleiding van de tweede Werelddag voor het Einde van de Visserij organiseerde Bite Back op zaterdag 24 maart in Brussel een visuele happening. Deze dag is wereldwijd de gelegenheid om een einde van de visserij en de aquacultuur te eisen. Wereldwijd werden er betogingen, conferenties en tentoonstellingen georganiseerd.
De internationale campagne ‘Another perspective on fishes’ is gericht op het sensibiliseren van het publiek voor het lot van vissen en schaaldieren, om de uitbuiting aan de kaak te stellen die de visserij en aquacultuur is, en om het politieke debat over speciësisme (discriminatie op basis van soort) aan te zwengelen.
Een 60-tal verenigingen wereldwijd namen dit jaar deel aan deze campagne en eisten een rechtvaardigere wereld voor deze dieren.
Waterdieren blijven de grote onbekenden voor het publiek. Wie weet er dat vissen een vorm van altruïsme kennen? Dat sommigen zingen, en anderen gereedschap gebruiken? Dat hun sociale netwerken erg complex kunnen zijn, dat ze vriendschapsbanden aanknopen en samenwerkingsverbanden aangaan, soms zelfs met individuen van andere soorten? Wie weet er dat kreeften meer dan een eeuw oud kunnen worden? Dat krabben strategieën kunnen ontwikkelen? Dat inktvissen kunnen ontsnappen uit wetenschappelijke aquaria waar ze worden vastgehouden en waar ze complexe problemen oplossen?
We interesseren ons bitter weinig voor wat ze meemaken, voor hun lief en hun leed, en ervaren amper empathie voor hun lot. Ze kunnen nochtans alle empathie gebruiken.
Vissen en andere voelende waterdieren zijn de hoofdslachtoffers van het speciësisme – de discriminatie op basis van soort – en de uitbuiting van dieren voor de consumptie.
Elk jaar worden 1000 tot 3000 miljard vissen gedood voor onze voeding – en minstens evenveel schaaldieren (kreeften, krabben, garnalen …), evenals honderden miljarden koppotigen (inktvissen, pijlinktvissen, octopussen, …)
Deze dieren sterven in de meest verschrikkelijke omstandigheden: ze verstikken, worden verpletterd, levend opengesneden en gevild. Ze creperen door ontplofte organen door decompressie, wanneer ze uit de diepte van de zee gehaald worden. Ze kennen nauwelijks wettelijke bescherming wat betreft dodingsmethodes.
In viskwekerijen of aquacultuur worden honderden miljarden vissen opeengepakt, en nog meer schaaldieren, en ze worden in verschrikkelijke omstandigheden gehouden: ze zitten overbevolkt, in hun eigen vuil, en de sterftecijfers zijn extreem. De grootste viskwekerijen tellen tot wel een half miljoen dieren.
We onderwerpen deze dieren aan een ellendig leven en we doden hen daarna koelbloedig.
Omdat ze niet op ons gelijken, worden hun leven en hun belangen op grootschalige wijze verwaarloosd, en zijn we blind voor hun lijden.
Nochtans tonen steeds meer wetenschappelijke studies aan dat vissen, schaaldieren en inktvissen voelende dieren zijn: ze zijn in staat om pijn te lijden en kennen angst en verdriet. Het zijn individuen, net als wij.
Het is de hoogste tijd om hun gevoeligheid ernstig te nemen en hun uitbuiting af te schaffen. Wat er gebeurt, is een niet te rechtvaardigen slachting.
Hier vind je meer informatie over de Werelddag voor het einde van de visserij.
‘Omdat de vissen en ongewervelde zeedieren nooit gezien worden als individuen;
Omdat ze helemaal niet beschermd worden;
Omdat ze de quasi totaliteit (98 %) van alle dieren uitmaken die gekweekt of gevangen, en dan gedood worden om te dienen als voedsel voor de mensen of voor hun ‘kweekdieren’;
Omdat ze de grote onbekenden blijven van het publiek en de vergeten dieren in dierenrechtencampagnes.
Daarom eist de Werelddag voor het Einde van de Visserij de afschaffing van de visserij en van de viskwekerijen, en heeft betrekking op de vissen, de schaaldieren en de koppotigen.’
Klik hier voor meer informatie over onze campagne Vis wijzer, Vis niet.
