Heel veel dierenliefhebbers hebben werkelijk geen idee over wat zich achter de schermen van de meeste dierentuinen en safariparken afspeelt. Om een gezonde populatie dierentuindieren te houden en om bezoekers te lokken, wordt er gefokt met veel dierentuindieren. Niets doet het zo goed in de media en bij de bezoekers als een net geboren babydier. Wat je echter nooit in de kranten leest of waar dierentuinen en safariparken liever niet mee te koop lopen, is het gegeven dat veel van die babydieren na verloop van tijd worden doorverkocht aan dierenhandelaren, laboratoria, circussen of gewoon worden geeuthanaseerd of zelfs opgevoerd aan andere (dierentuin)dieren omdat er maar een beperkt aantal plaatsen beschikbaar is.
Een goede vriend van mij doet een opleiding diergeneeskunde en kreeg onlangs – in het kader van zijn opleiding – een rondleiding in een bekend safaripark. Van dat safaripark was al langere tijd bekend dat ze apen doorverkochten aan een berucht apenlaboratorium. Het pleit wel voor dit safaripark dat ze heel open en eerlijk vertelden dat er bewust gefokt werd met dieren om bezoekers te lokken en dat het fokbeleid niets te maken had met – waar de meeste dierentuinen wel altijd mee schermen – het behouden van een bepaalde diersoort. Nee, de jonge leeuwen werden na een tijd gewoon geeuthanaseerd. Jonge leeuwen waren nodig voor de groepssamenstelling, zo werd er dus gezegd. Verder is het ronduit erg dat er ook de volgende reden tot euthanasie werd gegeven: ‘De bezoekers willen geen zieke, oude of gehandicapte dieren zien’.
Afgelopen week hoorde ik nog een geërgerde dierenverzorger van de Antwerpse Zoo op de tv zeggen dat hij baalde van al die bezoekers die de dieren stiekem voederen of dingen in de dierenverblijven gooien. Of wat te denken van dierentuinbezoekers die het zo leuk vinden om bij mensapen hard op de ruiten van hun verblijven te kloppen en de dieren overstuur te maken. ‘Wie kijkt er nou naar wie?’ Dat vroeg ik me altijd af als ik ze zag zitten achter hun tralies of hun glazen wanden. Ik moet ook denken aan een jonge, verwaarloosde leeuwenwelp die ooit eens opgevangen werd in een opvangcentrum voor wilde dieren. Op de kist waarin hij gevonden werd, stond de naam nog van de dierentuin waar hij vandaan kwam. Die kist stond dus bij een beruchte dierenhandelaar. Toevallig was daar een huiszoeking bezig van de politie in verband met fraudezaken. Anders was die leeuwenwelp nooit gevonden.
Beschaamd zouden die dierentuinen en safariparken moeten zijn, die volop meewerken aan het fokken, doorverkopen, verhandelen en doelbewust euthanaseren van dieren. Wanneer ze hun dieren doorverkopen, interesseert het hen niets waar die dieren terechtkomen. Via het handelscircuit komen dieren terecht in nachtclubs, hotels, discotheken en armetierige dierentuinen. Naar de buitenwereld toe laten ze uitschijnen van hun dieren te houden en zich in te zetten voor zogenaamd soortbehoud. Ze zouden beter zeggen: behoud van inkomen en het instandhouden van sprookjes, want de meeste dieren die in dierentuinen gehouden worden, zijn helemaal niet bedreigd en worden niet voorbereid om vrijgelaten te worden in hun natuurlijke habitat. En het opvangen van niet langer gewenste dieren, daar doen de meeste dierentuinen niet aan mee. Nee, raszuiver moet een dier zijn en de bloedlijn moet bekend zijn.
En moet je maar eens opletten: dat soort instellingen en mensen roepen om het hardst dat zij ontzettende dierenvrienden zijn. Ze willen niets liever dan met dieren werken. Want dieren zijn het mooiste wat er bestaat. Ik word regelmatig echt onpasselijk van zulke onoprechte ‘dierenliefde’. Egoïsme speelt hier immers een grote rol. Ik vraag me soms ook wel eens af of het houden van de meest exotische dieren é én of andere compensatie zou moeten zijn voor hun eigen (uiterlijke) menselijke tekortkomingen of om de aandacht te trekken met straffe verhalen en anekdotes over ‘hun’ bijzondere dieren. Het dier moet van hen van alles zijn. Maar een dier wilt het liefste gewoon zichzelf kunnen zijn. En als je een dier alles afneemt wat voor hem of haar van belang is, dan ben je zelfzuchtig en heb je oogkleppen op voor wat een dier werkelijk nodig heeft.
‘Gezonde jonge dieren opzettelijk afgemaakt door dierentuinbestuur’. Wanneer haalt die kop eens de kranten?
Voor de dieren,
Marianne Huiberts,Voorzitter Bite Back vzw
tv zeggen dat hij baalde van al die bezoekers die de dieren stiekem voederen of dingen in de dierenverblijven gooien. Of wat te denken van dierentuinbezoekers die het zo leuk vinden om bij mensapen hard op de ruiten van hun verblijven te kloppen en de dieren overstuur te maken. ‘Wie kijkt er nou naar wie?’ Dat vroeg ik me altijd af als ik ze zag zitten achter hun tralies of hun glazen wanden. Ik moet ook denken aan een jonge, verwaarloosde leeuwenwelp die ooit eens opgevangen werd in een opvangcentrum voor wilde dieren. Op de kist waarin hij gevonden werd, stond de naam nog van de dierentuin waar hij vandaan kwam. Die kist stond dus bij een beruchte dierenhandelaar. Toevallig was daar een huiszoeking bezig van de politie in verband met fraudezaken. Anders was die leeuwenwelp nooit gevonden. 
