Silence of the Lambs

Het was FBI-agente Clarice, gespeeld door actrice Jody Foster, in de film ‘The Silence of the Lambs’, die nachtmerries had overgehouden aan de nare jeugdherinneringen van wege het slachten van lammetjes. Ze vertelde haar relaas aan acteur Anthony Hopkins, in het dagelijks leven vegetariër, die de rol van mensen- en dierenvlees verorberende Hannibal Lector op zich nam.

De lammetjes dartelen weer op de weides. Moederschapen (ooien) hebben van de boeren met een spuitbus een kleurtje op hun kont gekregen, zodat ze kunnen zien welke dieren er zwanger zijn. Die met een ander verfkleurtje zijn de rammetjes, en zoals voor de meeste mannetjesdieren in de landbouwdierensector (vlees-, eieren- en melksectoren) geldt, zullen ze snel sterven door het slagersmes, omdat ze buiten hun vlees om commercieel niet aantrekkelijk zijn voor de handel.  En dat gebeurt evengoed ook in de biologische schapen- en geitenhouderijen.

Al hun kinderen zullen de moederdieren verliezen aan het slachthuis, en zelf zullen de moederdieren ook naar het slachthuis gaan wanneer hun rol als fokdier erop zit. Voor bijna alle schapen en lammetjes geldt dat ze ritueel geslacht zullen worden. Daar denk ik wel eens aan als ik langs de weilanden fiets waar schaapjes zo gemoedelijk staan te grazen. Als ik een bord zie hangen met schapen of lammetjes te koop, zal het of voor een hobbydierhouder zijn, maar in de meeste gevallen voor de slacht. Ik ken een grote weide waar het nu weer vol schapen en lammetjes staat. Maar die wei staat binnen afzienbare tijd weer leeg …

Ik heb nooit begrepen hoe mensen geen enkel mededogen kunnen opbrengen voor het dier dat ze laten slachten of zelf slachten, en zeker niet als het zo weerloos en broos is als een lammetje. De bloeddorst is blijkbaar zo groot en wint het van de menselijke eigenschap om mededogen te voelen, dat je in dat fragiele lijfje een mes kan steken, of laat steken als je de slachting uitbesteedt aan het slachthuis.

Wol, en zeker lamswol, is niet aan mij besteed. (Lamsboutjes en shoarma natuurlijk ook niet.) Ik check de labels in de kledingrekken. Die hele wol- en vleesindustrie is met elkaar verweven. De meeste wol komt uit Australië. Er lopen daar miljoenen schapen rond. Bij lammetjes snijdt men de ballen er zonder verdoving af, de staart en een gedeelte van hun kontje. Mulesing wordt dat genoemd. Dit om te voorkomen dat vliegen hun eieren in de vacht leggen en de uitgekomen maden een schaap levend opvreten.Vaak gooien ze de dieren nog in een chemisch bad om teken en dergelijke te weren.

Op miljoenen grazers (zoals ook koeien) is de natuur van Australië niet ingesteld. De natuurlijke begrazers zoals kangoeroes moeten het daardoor ontgelden: ze worden bruut afgeschoten omdat de wol- en vleesindustrie hun dieren daar willen laten lopen. De verkeerde dieren in het verkeerde klimaat. De kangoeroes leefden er altijd al, en nooit was er een probleem totdat de schapen- en koeienboeren miljoenen grazers de natuur instuurden. En zoals altijd wint de commercie het weer van logisch nadenken over oorzaak en gevolg, en wordt afschieten van kangoeroes als enige oplossing aangedragen en ook zo uitgevoerd.

Wol opgeraapt van de slachthuisvloeren noem ik geen ethisch verkregen wol. En ook niet zo’n ‘leuk’ Ikea-lamskleedje, afgestroopt van het fragiele lijfje van een lammetje.
Zachtzinnig scheren staat niet in het woordenboek van de Australische schapenscheerders. Het moet allemaal snel gaan. Met alle gevolgen van de dieren van dien.
Hier vind je meer info over wol.

Australië stuurt de meeste  ex – wolschapen en lammetjes op (vaak wekenlange) zeer dieronwaardige transporten naar het Midden-Oosten en Azië. Huizenhoge transportschepen, propvol geduwd met die arme dieren, ziek, verzwakt en bij aankomst wordt de nek levend opengereten. Als ik die beelden van die transporten en die slachthuizen zie, word ik echt misselijk van zoveel wreedheid, het gebrek aan inlevingsvermogen en de duivelse kant van zulke praktijken. En het erge vind ik dan nog dat de meeste mensen die handel – veelal onbewust van de feiten – steunen door het kopen van wol, vaak onwetend omdat ze voor ogen hebben dat een schaap wel van zijn wol ontdaan moet worden omdat ze het anders te warm krijgen, niet wetende dat schapen tegenwoordig zijn doorgefokt op onnatuurlijk veel wol aanmaken. Die fokker heeft ze daar met dat doel neergezet en zolang een dier opbrengt (kinderen werpt en wol ‘geeft’) mag het blijven leven, brengt het niet meer op of is het dier uitgeput dan wordt het onherroepelijk verkocht voor de slacht.
Maar als je eenmaal weet wat er gebeurt in de wolindustrie, en je respecteert de rechten van dieren, en wilt kijken wat in hun belang is, dan is wol absoluut geen optie meer.

Eens waren het allemaal prachtige dieren waarvan de kinderen werden afgenomen, de ledematen werden verminkt en die uiteindelijk zelf een ten hemel schreiende  rotdood stierven. Nog een reden te meer om nee te zeggen tegen wol en een diervriendelijk alternatief aan te trekken. Het zit hem dus niet alleen in de handel in vlees maar vooral in de wolhandel.

We zijn vertederd bij de aanblik van dartelende lammetjes in de wei. Zachtmoedige dieren die we de hel op aarde, hun hel op aarde, laten doormaken door hen te verkopen aan veehandelaren, slachthuizen en particuliere thuisslachters.

Meer informatie over de wol – en schapenvleesindustrie.

Voor de dieren en met vriendelijke groet,

Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw