 |
“Die kermispony’s worden goed verzorgd, ze krijgen toch te eten en te drinken,” is een veelgehoord argument van de overigens schaarse fanclub van de ponycarrousels. Kijk, ik heb bijna twee jaar in call-centra gewerkt. Ik nodig iedereen die van mening is dat pony’s op de kermis geen last hebben van hun monotone rondjes draaien van harte uit om hetzelfde te doen.
Dag in dag uit aan een bureau gekluisterd, gewapend met een vastlopende pc, een headset, de helse stemmen van geërgerde klanten en de teamcoach die voortdurend waakt over je tijden, taalgebruik, stem, houding en ademhaling: geloof me vrij, na een tijdje kan je je helemaal inleven in de situatie van de kermispony’s.
Pony’s zijn – net als call-center agents – geen hersenloze machines. Ze willen dartel door de wei lopen, vers gras eten en languit genieten in het zonnetje. Hoewel de doorsnee werknemer van een klantendienst niet blij te maken is met een bordje gras, zijn er heel wat zaken die we gemeenschappelijk hebben.
Zo willen pony’s liever geen vervelende kopstukken waarmee ze vastgemaakt zijn (zoals call-center agents met hun headset met de telefoon zijn verbonden), geen monotone rondjes draaien (eindeloos “calls” aannemen), geen schreeuwende, stampende kinderen op de rug (lastige klanten), geen kraamuitbater die hen met de zweep achterna zit (je teamcoach die met je tijdensheet komt aanzetten) en niet de godganse dag Milk Inc van het naburige kraam (de nasale stem van die vrouw die al drie weken geen sms’jes kan sturen en dreigt om naar de concurrentie over te stappen).
Het enige doch belangrijke verschil tussen beide moderne vormen van slavernij is dat de call-center agent zelf naar zijn job gesolliciteerd heeft en er een armtierig loontje voor krijgt. De pony’s daarentegen zijn het slachtoffer van het winstbejag van hun zogenaamde “eigenaars” (niemand bezit een ander levend wezen) en moeten het stellen met wat eten en een bak water. Daar zou zelfs een call-center medewerker vriendelijk voor bedanken.
Leen Raats,
Journalist/activist Bite Back
