La vache qui rit – Hoe de carnistische realiteit verborgen blijft
Wanneer je iemand vraagt om zich een boer voor te stellen, zal die persoon waarschijnlijk denken aan een zorgzame, liefdevolle boer die voor enkele koeien zorgt die zorgeloos op een groot stuk grond lopen te grazen. Als je weet dat er in Vlaanderen alleen al meer dan 1.000.000 koeien leven en je het aantal grazende koeien dat je zag waarschijnlijk op 2 handen kan tellen, lijkt er iets niet te kloppen met dat mooie beeld.
De realiteit is dan ook anders. Jaarlijks worden er ongeveer 27.000.000 dieren geslacht. En dat getal zegt niks overhet aantal wanpraktijken die aan die slacht voorafgaan. Zo worden de staarten van biggen vaak zonder verdoving afgebrand, net als de hoorns van koeien en het voorste gedeelte van de snavels van kippen. De consument heeft geen weet van deze praktijken wanneer die niet verder kijkt dan de verpakking van producten. Bedrijven doen er alles aan om de realiteit verborgen te houden. Het is dan ook helemaal niet gek is dat wij bij boeren en koeien niet meteen denken aan slachthuizen en martelpraktijken. Je koopt melk-, eier- en vleesproducten in de supermarkt, zonder iets te hoeven weten van de industrie achter die producten. Zo zal je op de verpakking van eieren nooit een foto zien van de 40.000 haantjes per dag die worden versnipperd, omdat zij nutteloos zijn voor deze industrie, of de legkippen die met 11 trachten te overleven op é én vierkante meter.
Bedrijven in de dierindustrie gaan zelfs een stap verder en doen niet enkel aan het verhullen van de werkelijkheid, maar creëren ook een schijnwerkelijkheid. Zo krijgen de producten die zij aanbieden namen als ‘happy eggs’ en ‘la vache qui rit’ en zijn de verpakkingen versierd met vrolijke dieren die blij lijken te zijn met de diensten die zij de mens verlenen. Maar ik denk dat we kunnen stellen dat geen enkele koe een blij en gelukkig leven leidt wanneer zij vlak na de geboorte haar kalf moet afstaan, terwijl kalfjes in normale omstandigheden tot wel een jaar bij de moeder zogen. Fastfoodketens hebben logo’s van blije dieren die het vlees van hun eigen soort aanbieden. geen enkele koe het zou toejuichen dat haar soortgenoten geslacht worden op 5jarige leeftijd, als ze wel 20 jaar oud kunnen worden.
Dankzij deze vrolijke reclame is het niet verwonderlijk dat wij bij het horen van de woorden ‘koeien’ en ‘melk’ helemaal niet denken aan dieren die lijden, maar dat er net fijne, mooie plaatjes in onze geest verschijnen. Net dat is natuurlijk een enorm voordeel voor deze industrie, die haar omzet vergroot door mensen aan te sporen om producten te kopen, en dit kan door de geromantiseerde en foute versie van werkelijkheid voor te houden.
Want zeg nu eerlijk, wanneer een merk zoals ‘la vache qui rit’ op de verpakking zou vermelden dat de lachende koe maar een paar jaar oud zou worden, elk jaar net na de geboorte haar kalf zou moeten afgeven, en brutaal geslacht zou worden, zou deze kaas een stuk minder aanlokkelijk zijn.
Bronnen:
– Waarom we geen hondenmelk drinken – de carnistische keuze; Willem Vermaat
– Statbel
– rapport Uitgemolken; Bite Back
