 |
 |
Na een ban van 10 jaar starten deze week opnieuw de dieronwaardige transporten van pasgeboren kalfjes. De kalfjes zullen vanuit het Verenigd Koninkrijk naar België, Nederland en Frankrijk worden getransporteerd naar kalvervetmesters. Opnieuw zullen grootscheepse protesten tegen deze kalverentransporten oplaaien in de UK. De UK kent (gelukkig!) vastberaden dierenactivisten, en net zoals 10 jaar geleden zullen ze deze vreselijke transporten zeker niet zomaar zonder slag of stoot accepteren.
In de UK bestaat er een ban op het kisten van pasgeboren kalfjes. In België nog niet. Pas eind december 2006 mogen er geen kalfjes meer gekist worden. De beruchte en wrede kalverkisten. Zo klein, dat de kalfjes zich amper kunnen omdraaien in hun eenzame kisten.
Na december 2006 gaan de baby-koeien in boxen, en vervolgens de groepsstal (krap, en vaak op roostervloeren) in. Kalfjes worden in 6 maanden vetgemest en geslacht. Boeren mogen de kalfjes na 8 weken niet meer individueel huisvesten.
Zes maanden ‘oud’ mogen deze dieren in de vleesindustrie worden. Maar de kalfjes mogen -met de intreding van de nieuwe wetgeving – toch nog 2 maanden individueel gehuisvest worden …
Je kan je afvragen waarom die kalfjes nu plots weer naar hier getransporteerd worden? Het antwoord ligt bij de melkindustrie.
Het betreft hier voornamelijk pasgeboren, mannelijke kalfjes, stiertjes dus. Zij produceren geen melk, zijn te mager voor de biefstukproductie en een ongewild bijproduct van de melkindustrie.
500.000 pasgeboren mannelijke melkstiertjes worden jaarlijks in de UK vlak na de geboorte doodgeschoten. Door hen – in plaats van hen direct te doden -, te verkopen en te transporteren, kunnen de melkveehouders alsnog geld maken.
Oorzaak van deze baby-koeien ellende is melk.
Ieder jaar moet de moeder-melkkoe een kalfje op de wereld zetten. 9 maanden per jaar is ze zwanger. 1 kans op 2 dat het een stiertje is. Stiertjes zijn niet gewild, en worden jong verhandeld en geslacht. Meisjes-koeien mogen hun moeders rol opvolgen, ieder jaar een kalf op de wereld zetten, en die vervolgens kwijtspelen … want in de melkveehouderij worden kalfjes en koeien standaard direct gescheiden na de geboorte. Ook in de biologische melkveehouderij. Stiertjes uit de biologische melkveehouderij belanden ook in het reguliere handelscircuit, en zo dus ook in de intensieve veehouderij (bio-industrie).
Ongelooflijk wreed.
Moederkoeien kunnen dagen klaaglijk loeien, in de hoop op hereniging met hun kalfje. Tevergeefs. Ze is haar baby voorgoed kwijt. En het zal niet de laatste keer zijn. Net bevallen, en ze hangt alweer aan de melkmachines. Voor een melkboer is het economisch gezien niet voordelig als een kalf bij de eigen moeder melk drinkt. Zo is het in de natuur echter wel voorbestemd, maar in onze cultuur is er niets voor het kalf, alles wordt weggenomen door de mens.
Het kalfje wordt opgesloten in een kist, een box en/of groepstal, en in veel gevallen doorverkocht aan veehandelaren en slachthuizen. Melkkoeien eindigen jong – tussen de 4 en 6 jaar-, in het slachthuis. Dan is haar taak volbracht, en wordt ze- wegens gezondheidsproblemen en afnemende melkproductie- grof afgedankt voor haar trouwe diensten.
En zo zijn de vlees- en de melkindustrie met elkaar verweven. Dit alles is voor mij de voornaamste reden om geen zuivelproducten te gebruiken, maar wel plantaardige ‘melkproducten’ zoals bijvoorbeeld sojamelk.
Ik protesteer tegen deze dieronwaardige kalvertransporten.
Maar ik overzie vooral oorzaak en gevolg.
Zonder melk: geen ‘overbodige’ kalfjes. Zonder kalfjes: geen melkproductie bij de moederkoe.
Zonder kalfjes: geen dieronwaardige kalvertransporten vanuit de UK naar hier.
Voor de dieren,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
