 |
De belanghebbenden van de dieruitbuitende industrie, met voorop de farmaceutische industrie, zijn uiterst bedreven in het zwart maken van dierenrechtenactivisten. Meestal werkt het als volgt: via bevriende journalisten binnen de mediawereld krijgen de dierenuitbuiters een groot podium om hun verhaal via diverse kanalen te presenteren. Ondersteund met beelden van (oudere, spectaculaire) BBC reportages over dierenrechtenactivisme, gaande van uitgebrande auto’s, interviews met slachtoffers van bedreigingen, een door ‘dierenactivisten’ opgegraven schoonmoeder van een proefdierfokker, en oplopende kosten voor beveiliging, krijgen de kijkers een bepaald beeld opgedrongen van dierenrechtenactivisme.
Men heeft er alle belang bij om alle dierenrechtenactivisme over é én kam te scheren. Beelden van bovengronds, geweldloos protest worden in deze reportages opzettelijk gemengd met ondergronds, soms niet geweldloze acties. Stap 2 zijn de kamervragen die gesteld worden naar aanleiding van bovengenoemde reportages en een roep om dringende maatregelen. Mensen die veranderingen willen, en dat willen dierenrechtenactivisten, zijn een bedreiging voor de samenleving.
Dat is wat de dieruitbuitende industrie het publiek en de politiek wil laten geloven. Zij zitten niet te wachten op veranderingen, want ze hebben er alle belang bij dat het grote publiek blijft geloven in hun goede bedoelingen. Zodra je kritische vragen stelt, zaken aan de kaak stelt, je organiseert en je actief verzet tegen de gevestigde orde, dan ben je – in hun ogen – een gevaar voor de samenleving. Een gevaar voor hun belangen. Voor hun geld. Wat volgt is het opzettelijk beschadigen van alle activiteiten van alle dierenrechtenactivisten. Je plakt vervolgens het woord terrorist op dierenrechtenactivisme en de heksenjacht is ingezet.
In de VS en de UK krijgen dierenrechtenactivisten tegenwoordig celstraffen die vele malen hoger liggen dan wat bepaalde verkrachters, pedoseksuelen en moordenaars krijgen. De Green Scare campagne draait daar op volle toeren, en het is dan ook niet verbazingwekkend te noemen dat Nederland zou volgen. We boeken resultaten tot ongenoegen van de dieruitbuitende industrieën, en zoals we van de geschiedenis leren, heeft ook de dierenrechtenbeweging te maken met repressie vanuit bepaalde groepen die hun macht proberen te handhaven.
Het gros van de Nederlandse media is wat betreft verslaggeving over dierenrechtenactivisme al sinds jaren stevig de pedalen kwijt. Sinds de moord op Pim Fortuyn, gepleegd door een veganistische milieu-activist, en door bepaalde illegale acties van een kleine groep dierenrechtenactivisten, is dierenrechtenactivisme de kop van jut. Met steun van de krant De Telegraaf en tv-programma’s zoals NOVA, spuien en spuwen ze hun gal op iedere organisatie die zich met dierenrechtenactivisme bezig houdt. Ze krijgen daar een open podium, vaak ook nog zonder behoorlijk wederwoord van dierenrechtenorganisaties.
Er lopen overduidelijke lijnen van de farmaceutische industrie richting bepaalde redacties. Bite Back is al een paar keer door bepaalde Nederlandse media opzettelijk meegesleurd in deze vuile en smerige berichtgeving over dierenrechtenactivisme. Zaken waar wij totaal niets mee te maken hadden, bedrijven waar we nog nooit een actie hadden gevoerd, wij kregen het in onze schoenen geschoven, nadat ‘journalisten’ getipt werden door dieruitbuitende bedrijven. Je kan je op allerlei zaken beroepen, zoals het recht van antwoord, zoals wij deden, het kwaad is echter al geschied. Bite Back voert al jaren geweldloos acties en zonder verborgen agenda. Alles wat wij in de samenleving willen veranderen staat uitgebreid op onze website vermeld.
Als dierenrechtenactivist ben ik me ten volle bewust van wat er gaande is, en vele andere voorvechters van dierenrechten samen met mij. Hopelijk blijft u ook wakker en ziet ook u wat er gebeurt. We worden in de gaten gehouden door de politiediensten, daarin is eigenlijk niet veel veranderd door de jaren heen, alleen wordt dit steeds meer geïntensiveerd.
En omdat het ondergronds verzet blijkbaar moeilijk te vatten is, concentreert men zich dan maar op het geweldloze bovengrondse verzet. Met als laatste nieuwe zet in dit macabere spel het idiote voorstel van de Nederlandse minister Ter Horst om dierenrechtenorganisaties een soort van contract te laten tekenen tegen geweld. ‘No way’ dat wij in deze malle molen opstappen. Dat kan ze vergeten. Ook de dierenwelzijnsorganisaties moeten niets van haar voorstel weten.
Als ze denken dat wij ons laten ontmoedigen, dan zijn ze aan het verkeerde adres. We gaan door, op de manier zoals we altijd hebben gewerkt.
De dierenuitbuiters mogen sommige politici en media op hun hand hebben, wij hebben de waarheid aan onze kant. En we zullen niet buigen voor repressie.
Voor de dieren en met vriendelijke groet,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
