 |
Ik ben ooit begonnen als vrijwilliger bij een dierenbescherming. Als dierenbeschermer promootte ik scharrel- en biologisch vlees. En ik was er goed in. Aan stands en op beurzen raadden we mensen aan vlees, eieren en zuivelproducten van biologische (of scharrel-) herkomst te gebruiken. Op vergaderingen of ledendagen van de dierenbeschermingen was (is) het ook niet ongebruikelijk dat er ook vlees werd geserveerd. Je ziet dat wel meer bij dierenbeschermingsorganisaties, dat bij een benefiet men dieren eet van de dampende BBQ of in de spaghettisaus.
Ondenkbaar en onbegrijpelijk voor een dierenrechtenmens.De opbrengst van de benefiet gaat naar…de dieren! Nee, beter gezegd: naar sommige dieren, in de meeste gevallen katten, honden of wilde dieren. Dieren die zelf geen slachtoffer zijn van de smaakpapillen (althans in dit land). Onder het genot van een lapje dierenvlees je beklag doen over ‘die vreselijk moslims’ die ritueel slachten. Waarom vraagt men zich niet af wie die dieren leveren? Zijn dat niet ‘onze’ eigen boeren? Of wat er hier op de ‘boerenbuiten’ met dieren gebeurt? Je denkt toch niet dat iedere thuisslachter voor iedere thuisslachting netjes een slachtbrief gaat halen bij de gemeente? En dat die slachtingen wel netjes gecontroleerd worden? Of dat al die dieren een verdoving krijgen alvorens hun keel wordt doorgesneden? Vaak klaagt men over Aziaten die honden eten.Terecht dat zo’n Chinees of Koreaan dan wel eens roept: ‘Ho, ho, maar jullie eten zelf ook varkens en koeien en die behandelen jullie nu niet als schoothondjes, nu, wij eten andere dieren, namelijk walvissen en honden.’
‘Slacht jij nu zelf je konijnen en hoe doe je dat dan?’, vroeg ik laatst aan een oudere man die mij vertelde konijnen te hebben zitten voor de slacht (en die mij complimenteerde met mijn veganistische levensstijl en verklaarde ‘ook zo’n kleindochter te hebben’). ‘Oh nee, daar heb ik iemand voor, ik zou dat niet kunnen, ik zou er zelfs niet naar kunnen kijken.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op en zei dat dit dus wegvluchten is voor de harde realiteit, dat, wil je vlees eten, er dan een dier, dat nog lang niet levensmoe is, gedood moet worden. Ik weet wel hoe ze konijnen op de boerenbuiten slachten: ze hangen/pakken het dier op aan de achterpoten en slaan dan met een stok op hun kop, breken de nek met de zijkant van de hand of door de kop hard naar achteren te trekken of hangen het konijn op zodat het stikt om daarna de kop eraf te hakken of te snijden. Kan je dat niet aanzien? Eet het dan ook niet op … Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik frons wel vaker mijn wenkbrauwen. Zeker bij verhalen over dierenlevensreddende ‘helden’. Een kennis van mij die bij de dierenambulance werkt, vertelde mij eens dat ze een collega vrijwilliger had , die overdag dieren uitbeende omdat hij slager was en ‘s avonds met de dierenambulance op pad ging om mussen van een gewisse dood te redden. De wereld steekt soms vreemd in elkaar, nietwaar?
Geloof me: geen betere reclame voor plantaardige voeding dan een kijkje te nemen in de slachtafvaltonnen van een slachthuis. Of het zien van het gemak waarmee slachters een pistool tegen de kop van een onschuldig kalfje zetten en hem de nek door te zien snijden en het bloed eruit te zien gutsen. Zo’n slachter heeft dan wel geen groen jagerspakje aan (want veel dierenbeschermers zien jagen niet zitten), maar zo’n man schiet evengoed op weerloze dieren. Of vergast ze. Of stopt ze in een decompressiekamer om ze te doen stikken. Dieren die in vrijheid leven zouden niet met een kogel of met hagel mogen worden gedood, volgens sommige dierenvrienden. Maar hun gedomesticeerde broeders en zusters mogen wel een kort ellendig leven leiden in krappe kooien en stinkende, overvolle stallen en wel met een kogel of met een mes gedood worden? Erg oneerlijk tegenover al die miljoenen dieren die wel zo moeten ‘leven’, alleen omdat wij vinden dat ze voor dat ‘leven’ gemaakt zouden zijn.Deze dieren hebben precies dezelfde behoeftes als hun wilde broeders en zusters. Alleen kooien en knevelen we hen. Als je zo denkt, dan zou jagen ook ethisch verantwoord zijn, omdat je uitgaat van het recht van de sterkste. Jagen maakt veel dierenvrienden boos, omdat ze zelf met hun eigen ogen en oren geconfronteerd worden met het opjagen en doden van dieren. Slachthuizen doen precies hetzelfde, maar dan buiten het gezichtsveld en anoniem. Mij maakt het allebei verdrietig en boos.
Dierenrechtenmensen durven een kat een kat te noemen. Inderdaad, als het aan ons ligt: geen slachthuizen, geen dierenmarkten, geen dieruitbuitende vleesindustrie. Want wat er maar al te vaak vergeten wordt, is dat ook wij consumenten zijn. En veganisten en vegetariërs eten ook. Diervriendelijke alternatieven genoeg en in de toekomst zal dit alleen maar beter en meer worden. Dierenrechtenmensen scharen zich achter de dieren en niet achter de dieruitbuitende industrie.
De extensieve landbouw zal het niet halen, zeker niet op grotere schaal. Dat is gewoonweg niet haalbaar. Voor het milieu en de wereldvoedselverdeling is investeren in plantaardige voeding d é oplossing. De intensieve veehouderij, maar ook de extensieve veehouderij, is een regelrechte ramp voor het milieu. Schoon drinkwater wordt gegeven aan een groeiende veestapel terwijl arme mensen vaak amper schoon drinkwater kunnen bemachtigen, wilde dieren worden verdelgd en afgeslacht omdat ze moeten wijken voor de veestapel (…maar veel mensen willen geen link leggen bij de oorzaak). We weten ons geen raad meer met mest, we zitten met een enorm mestoverschot, zitten tot onze nek in de stront. En dan nog durven de meeste milieuverenigingen niet te zeggen: stop met het gebruik van dierlijke producten, want de productie van dierlijke producten zorgt voor enorm veel milieuproblemen, zoals de houtkap voor het telen van gewassen voor de veeteelt, het vernietigen van tropische bossen enz.Van de miljoenen boerende schapen in Australië die methaangassen uitstoten tot miljoenen scheten latende koeien die er bijvoorbeeld in Californië (maar natuurlijk ook in andere steden) voor zorgen dat er meer milieuproblemen zijn door de veeteelt dan door het autoverkeer. De mens is buitenwoon goed in struisvogelpolitiek.
Het heeft bij mij een tijdje geduurd voordat ik door had wat ik nu eigenlijk aan het promoten was. Ik was het eten van de lichamen van prachtige dieren aan het promoten. En de scharrelslager leek plots een goede (dieren)vriend.Erger nog: ik was zijn werk aan het doen! En dan nog: er is zo’n enorm verschil tussen wat mensen zeggen over dieren en wat ze daadwerkelijk doen wanneer ze in de supermarkt staan of op restaurant gaan. Daar kiezen de meesten – ook zij die de intensieve veehouderij (bio-industrie) afkeuren – steevast voor het goedkoopste stukje vlees. Met het promoten van ‘diervriendelijker’ vlees is voor de dieren helemaal geen winst te behalen, zeker niet op lange termijn. Daarnaast promootte ik alleen maar het voortdurende en blijvende gebruik en dus de uitbuiting van dieren. En dat was nu juist iets waar ik niet aan wilde deelnemen. Want hoe romantisch ze het ook kunnen brengen, ook de biologische sector en zeker de scharrelsector heeft raakvlakken met de intensieve veehouderij. De kalfjes die geboren worden bij de melkkoeien worden – net zoals in de bio-industrie – vlak na de geboorte weggehaald, de stiertjes eindigen in het reguliere handelscircuit, de haantjes komen van dezelfde ouderbedrijven en worden vlak nadat ze uit het ei zijn gekropen, vergast of versnipperd, want ook een biologische- of scharrelboer wil alleen de hennen. Alle legkippen eindigen in het slachthuis als soepkip. Biologische dieren en scharreldieren blijven niet leven, dat is gewoon de nuchtere realiteit. Die dieren zijn onderdeel van een economisch bedrijf, en worden geslacht, evenals alle bio-industriële dieren. En dat hele woord ‘scharrel’ is misleidend. Want bij ‘scharrel’ denkt men aan rondscharrelen. Scharrelkippen zitten gewoon met duizenden andere kippen in een schuur. En daar zullen ze nooit uitkomen. Ja, é én keer: wanneer ze naar het slachthuis gaan.
En weet je wat: die hele biologische en scharrel(vlees/eieren/zuivel)sector mag zijn eigen spullen promoten! Ik steek liever mijn energie in vegetarisme en veganisme. Daar is de meeste winst voor de dieren en het milieu te halen. Ik wil de dieren niet verloochenen. En ook hun gruwelijke lot niet. Ik wil meewerken aan een grondige mentaliteitsverandering, dus dat mensen anders tegenover dieren gaan aankijken, geen onderscheid meer maken tussen knuffelbaar en eetbaar. Ik ben net zo ontroerd door een jong biggetje als door een jonge hond. Ze willen allebei even graag leven. En ze verdienen het allebei niet om uitgebuit en gedood te worden.Je kan iedere dag een goede advocaat zijn, als je echt voor dieren kiest, zowel op je bord als bij andere keuzes die je maakt, zoals bijvoorbeeld de keuze wel of niet met collega’s naar dat circus met dieren te gaan? Of doe ik mijn best om ervoor te zorgen dat we ook naar een circus zonder dieren kunnen? Trek ik mijn mond bijvoorbeeld open als ik vind dat er ook een vegetarisch menu in de kantine zou moeten komen?
Je hoeft het niet in alles met mij eens te zijn, dat verwacht ik ook niet. Wat ik wel aan je wil vragen is of je eens bewust wilt stilstaan bij jouw persoonlijke inspanningen voor de rechten van miljoenen onderdrukte en mishandelde dieren. En dan hoop ik dat de keuzes die jij zal maken positief uitpakken voor onze vrienden, de dieren, ongeacht ze een vacht, pluimen of schubben hebben.
Voor de dieren,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
