 |
Soms sta je dichtbij, de andere keer loop je met je gezusters ver weg in de groene velden. Ik herken je aan je snuitje, je oormerknummer en je nieuwsgierigheid. Je staat immers altijd vooraan als ik langs wandel met de hondjes. Jij, mooie grijs bonte dikbilkoe. De dag dat ook jij naar het slachthuis gaat, zal niet alleen een zwarte dag in jouw leven zijn, maar ook in die van mij. Ook jij zal immers niet ontsnappen aan de vraatzucht van de mensheid.
Een veewagen met twee van je zusters erop geladen komt rammelend voorbij gereden. Jullie groeten elkaar in jullie eigen koeientaal. Ze worden uit de kudde gehaald, en wat jullie naar elkaar loeien, dat kunnen alleen jullie weten. Ik heb er enkel het gissen naar. Ik heb er geen fijn gevoel bij, omdat er met jullie wordt gedaan wat men wil, en niet wat jullie zelf zouden willen. Je hebt geen zeggenschap over je kind: dat wordt bij je weggehaald. Jouw kudde: die wordt uiteen gehaald. Je zusters: jullie zijn met elkaar opgegroeid, jullie worden van elkaar gescheiden zodra je dik genoeg bent of wanneer je teveel geld gaat kosten. Jijzelf: het litteken in je flank wordt ieder jaar opnieuw opengereten, je baby wordt met hebberige tengels uit je buik geroofd om haar vet te mesten.
Arme drommels.
Arme mensen die alleen denken aan hun eigen belangen, en geen oog hebben om wat anderen, ook dieren, wordt aangedaan.
Ik sta midden in een samenleving die eigenlijk mijn samenleving niet is, in die zin dat het een maatschappelijke norm hanteert die dieren als gebruiksvoorwerpen behandelt. En dat gebeurt echt niet alleen door de notoire dierenbeulen. Want wie is hier de dierenbeul? Heb je daar wel eens over nagedacht? Zijn het de helers of de stelers van hun levens? Wie verkoopt hun lichamen? Wie koopt er?
De dierproefnemer van een farmaceutisch bedrijf snijdt in dierenlichamen, de apotheek verkoopt het op dieren geteste eindproduct. De bontfokker vilt de nertsen, de overheid beschermt de economie. De nertsenfarms worden wellicht hier straks verboden, maar de import vanuit het buitenland gaat gewoon door. De slager maakt gehakt van dieren die een ellendig leven achter de rug hebben. De vleesaanbieding van deze week vindt gretig aftrek in de supermarkt.
Hoe wij met dieren omgaan illustreert de menselijke dominantie in deze maatschappij. Wij schikken en beschikken over levens, altijd ten voordele van de mens, niet van het weerloze dier.
Het wordt tijd voor bescheidenheid en zelfinzicht. Mensen domineren, en dieren voelen dagelijks dat de aarde hun hel is. De onverschilligen, de verantwoordelijken voor al dat lijden domineren. Het is makkelijk de schuld bij een ander (DE dierproefnemer, DE veeboer, DE bontfokker, DE tijgertemmer,…) te leggen.
We zijn echter allemaal schuldig.
Iedereen in een andere mate, de é én iets meer of minder dan de ander. Denk daar eens aan als je de volgende keer iemand uitmaakt voor dierenbeul.
Voor de dieren en met vriendelijke groet,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
