De oude hond

17-07-2008

 

Ik heb iets met oude honden. Net zoals ik dat heb met sommige oude mensen. Ik heb er een zwak voor. Tatache, onze oudste hond,  is nu 14 jaar. Haar laatste 4 jaren hebben wij de zorg voor haar op ons genomen. Het komt regelmatig voor dat familieleden van overleden ouderen niet willen zorg dragen voor de kat of hond waar opa of oma al die jaren mee heeft samengeleefd. Een erfenis wordt met alle liefde ontvangen, in tegenstelling tot de oudere hond of kat van pa of ma. Alleen al uit gebrek aan respect voor betreffend familielid begrijp ik niets van zo’n houding. Hoe kan je zo’n dier laten afspuiten? En hoe kan het toch dat dierenartsen blijven meewerken aan het doden van gezonde dieren als er zo’n verzoek komt? De klant is koning, de betalende klant dan, de weerloze onmondige dieren trekken aan het kortste eind. Tatache werd ter adoptie afgestaan omdat haar bejaarde verzorgster was overleden.

Ik heb zelf al een aantal keer een oude hond in ons gezin opgenomen omdat deze op de nominatie stonden om te worden afgespoten, of omdat ze werden gedumpt in een asiel waar de kans op adoptie vrij klein werd geacht. Het is een grote zorg van ouderen dat na hun overlijden hun geliefde kat of hond goed terecht zal komen. Maar vaak is dat helaas niet het geval.

Het karakteristieke hoofd van een oude hond vind ik zeer aandoenlijk. Het grijze kopje, de staaroogjes, het stramme lopen en het plezier hebben in hun leven dat ze uitstralen.

De blik naar de verzorger, het neerleggen van het oude lijfje, hun neus volgend achter lekkere luchtjes, het tevreden en opgerold liggen slapen, het is me allemaal zo vertrouwd. De laatste levensfase van mijn honden voel ik feilloos aan. Ik herken de kenmerken van hun ouder worden, de ziektes die bij het ouder worden horen, en hun behoeften om dichter bij je te zijn. Die liefde en aandacht krijgen ze van mij. Ik vind die laatste levensdagen van een hond intiem en aangrijpend. Ik heb het vaker – en helaas al vaker dan me lief is – meegemaakt. En het doet pijn om ze te zien wegglijden uit het leven. Maar ik ben dankbaar voor wat ik ze kan geven. Andere mensen hadden anders voor hen beslist dat ze, vóór hun natuurlijke einde, waren afgespoten. Alleen maar omdat ze als oudere honden waren geclassificeerd.

Die intieme momenten die je met zo’n dier deelt zijn niet met woorden te vatten. De afgelopen jaren hebben we, zoals de Vlamingen het zo mooi kunnen zeggen,  een aantal honden moeten afstaan. Soms kwam de dood onverwacht en snel. Je realiseert je dat er een moment komt waarop ze deze wereld zullen verlaten. Ze geven zelf hun signalen wanneer het zover is. Omdat je hen zo goed kent, en als het leven met een ziekte te pijnlijk voor hen wordt, dan weet je ook wanneer je die moeilijke beslissing moet nemen om hen te laten euthanaseren.

De dag dat we ons lieve blinde oude hondje Petit Louis moesten laten inslapen vanwege de kanker, besliste hij zelf wanneer hij deze wereld verliet. Hij stapte, vlak voordat we naar de dierenarts zouden vertrekken, naar z’n slaapplekje en sliep in. Ooit liefdeloos gedumpt, maar hij kreeg alle liefde en genegenheid van ons. In de buurt kenden ze ons wel als we met de honden wandelden, dan ging Petit Louis in z’n laatste levensdagen in een hondenkarretje mee, de lieverd hield zo van wandelen … Ondanks dat z’n oogjes niets konden zien en z’n pootjes stram waren, ‘zag’ hij meer dan wij allemaal, en genoot tot z’n laatste dag van z’n ritjes in het hondenkarretje met z’n roedel. Zo’n ongelooflijk lief en zachtaardig hondje.

Tippy, het lieve gedumpte moederhondje, was haar laatste levensjaar gaan dementeren.  En waar ik ook was in huis, ze vond me. Mensen vinden dat gedrag moeilijk om aan te zien, maar zij leefde nog zo graag en ze had nog steeds die levenskracht, ze wilde niet gaan. Oudere honden vermageren vaak fel, zij ook. Ze was een schim van de hond die ze was geweest, maar haar kracht heeft ze nooit verloren. Tot ze op ‘n dag stopte met eten en drinken …

Het afscheid van Toby, m’n eerste hondje die ik had gevonden op vakantie in Kroatië, kwam totaal onverwacht. Ze spuwde opeens bloed en viel neer. Juist op een dag dat ik met haar naar haar lievelingsplekje wilde gaan: het strand en de duinen. Ze zou plaats nemen naast mij op de autostoel en met haar snuitje de zeelucht door de airco opsnuiven. Zo wist ze precies wanneer we in de buurt kwamen, en op het strand zou ze met haar kleine pootjes grote kuilen graven, met haar gevlekte buikje door het water banjeren, de plek waar ze vele voorbijgangers aan het lachen kon krijgen, die bleven stilstaan, omdat zo’n klein dapper hondje zo flink kon zwemmen. Op jonge leeftijd was ze er al aan geopereerd geweest, maar de kanker heeft haar uiteindelijk toch te pakken gekregen.

Ze worden allemaal ontzettend gemist. Deze dieren maken jarenlang deel uit van je leven. Je brengt gezamenlijk zoveel tijd door dat je op elkaar bent ingespeeld en met elkaar groeit in het leven, en uiteindelijk ook de dood.

Van Tatache weet ik dat haar laatste levensdagen zijn aangebroken. Deze slanke Waalse lieverd is nog steeds even pittig als anders, maar veel aanhankelijker aan het worden, op precies dezelfde manier als Toby, Tippy en Petit Louis. Ik herken het. Ze krijgt hartmedicatie, anders krijgt ze het erg benauwd en ze is aan het afvallen. Ze ligt altijd bij me. En als ik aan het koken ben dan weet ze dat daar haar plekje is als er ‘per ongeluk’ iets lekkers mocht vallen.  Ondanks haar hoge leeftijd kan ze nog prima in haar roedel meekomen. Wandelen heeft ze moeten leren: toen wij haar adopteerden waren haar nagels heel lang, en schrik dat ze had om na 10 jaar ineens buiten te wandelen langs de wegen, de velden en bossen! Nu wil ze niets anders meer en laat duidelijk weten dat ook zij nog graag meewandelt. Ze hobbelt graag met haar neus door het lange gras, het hoeft allemaal niet lang te duren want dan wil ze terug naar huis.

Al ‘mijn’ honden waren welkom. Ze kregen allemaal de verzorging en de liefde die ze nodig hadden. Ik kan me geen leven zonder honden voorstellen.

Ik zou mensen willen aanraden een ouder dier te adopteren. Er zijn er genoeg die nog zoveel te geven hebben, waarvan we nog zoveel te leren hebben, en die dingen kunnen laten zien en voelen zoals alleen zij dat kunnen.

Via het internet krijg je regelmatig een oproep doorgestuurd om een oud hondje te adopteren. Ga daar op in. Of kijk eens op de website van bijvoorbeeld: www.pets.be, www.asieldieren.be of www.dierenasiels.com of in het asiel in je buurt.

Voor de dieren en met vriendelijke groet,

Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw