 |
 |
Ver zou ik niet hoeven te zoeken naar een stukje vlees. Bij mij in de buurt lopen de dikbilkoeien in de wei. Prachtige, kolossale dieren. Met hun mooie lange wimpers, waar menige vrouw jaloers op zou kunnen worden. Soms loopt hun kalf er bij. Grote uiers hebben ze niet omdat ze voor hun vlees worden gehouden. Wel enorme billen. Door die grote billen kunnen ze niet meer op een natuurlijke manier bevallen. Daarom worden deze kalveren met de keizersnede gehaald. E én bonk spier. Een eindje verderop staan de magere exemplaren van de zwart bonte koeien. Melkkoeien. Schrale kont en grote uiers. Het is een kudde dames zonder kinderen. Die werden bij de geboorte direct verwijderd. Want stel je voor dat haar kind een poging zou doen om melk te drinken uit die enorme uiers. Ben je mal. Alles is voor de mens. De dochters mogen meestal op het bedrijf blijven (eerst een tweetal maanden in de kist, daarna groepsstal), de stiertjes gaan het handelscircuit in.
‘Naast ieder glas melk ligt een biefstuk’, zegt auteur en koeienliefhebber Koos van Zomeren.
Ik vind koeien en kalfjes heel mooie dieren, en zo heerlijk eigengereid. Denk niet dat ze elkaar niets te vertellen hebben. Ze hebben zo hun eigen communicatiemiddelen. Er heerst een rangorde en je hebt leidsters en meer volgzamere types. Sommigen zijn heel temperamentvol, anderen hebben een heel rustig karakter.
De dames koeien bij mij in de buurt zie ik regelmatig keurig netjes achter elkaar aan lopen, soms in draf, om als eerste bij de waterpomp te geraken of als ze weten dat ze gemolken 
worden. Sommigen vinden het heerlijk om dicht bij elkaar te liggen. Soms zwaait er eentje met haar lange staart bij de kop van een andere koe, en vice versa, zo houden ze mooi de vliegen bij elkaar weg. Dat zie je bij paarden ook wel. Als koeien een kalf bij zich hebben, en je nadert te dicht, dan zal je zien dat de hele kudde je in de gaten houdt en dichterbij zal komen. Uit nieuwsgierigheid, maar ook om het kalf te beschermen. Haar moederinstinct. Wat intens verdrietig toch om te moeten vaststellen dat wij mensen zo hardvochtig zijn dat wij haar haar eigen kind niet eens gunnen.
Het leven van al deze koeien eindigt standaard met een opengereten keel waar het bloed uit gutst. Verdoofd of onverdoofd opengesneden. Soms rollen de ongeboren kalveren uit de buik van de melkkoe in het slachthuis, als het mes erin wordt gezet. Ik krijg bij dat soort beelden nu niet direct trek in een hamburger of biefstuk. Ik heb koeien zien loeien van angst en pijn nadat ze zogezegd verdoofd waren en de slachters hun poten al begonnen af te zagen. Ik heb de stinkende afvalbakken bij het slachthuis gezien vol onderdelen van prachtige dieren met als bestemming verdere verwerking in snacks. Eet smakelijk!
Bij de slachthuiswake die Bite Back hield bij het slachthuis van Sint-Truiden, kon é én van onze activisten een slachter filmen die een varken, een moederdier, mager en met uitgezakte tepels, aan een ketting aan é én poot omhoog trok. Het arme dier kon niet meer lopen. Na lange tijd als biggenfokmachine te zijn misbruikt, rest haar als dank een enkele rit slachthuis.
Haar gegil gaat door merg en been en bezorgt – mij alleszins – tranen in mijn ogen en kippenvel. Mensonterend gedrag waar we ons diep voor zouden moeten schamen. Geen greintje mededogen meer in je lijf moet je hebben om zoiets te doen met een weerloos dier.
Ook journalisten zeiden ons dingen gezien te hebben in slachthuizen die zo weerzinwekkend waren dat het hen een tijdje de eetlust ontnam of ze zelfs besloten vegetariër te worden.
Veel mensen sussen hun geweten door te denken dat het slachten van dieren altijd goed gecontroleerd wordt. Vergeet het maar!
Het is aan jou om te laten zien en horen aan wiens kant je staat. Ik heb mijn keuze gemaakt.
Een chocosojamelk en een veggie burger voor mij.
Voor de dieren,
Marianne Huiberts,
Voorzitter Bite Back vzw
